Historia KKWR
Historia KKWR w pigułce
Lata 1999–2005: po 15 latach działalności dorobek KKWR, czyli ogólnopolska sieć środowiskowych ognisk wychowawczych, zagrożony jest likwidacją, bowiem po wprowadzeniu reformy administracyjnej finansowanie ognisk zostało przekazane z kuratorium oświaty w gestię starostw bez zabezpieczenia wystarczających środków finansowych na ich prowadzenie. Coraz mniejsze środki przeznaczane przez budżet państwa i samorządy spowodowały,…Read More
W porozumieniu z FICE postanowiono obchodzić co roku 21. marca Święto Dzieci Ulicy, które jednak nie zostało zaaprobowane przez wychowanków ognisk, wobec czego ustanowiono dla nich Dzień Ogniskowicza – święto kilkunastu tysięcy wychowanków tych placówek, podczas którego organizowane są festyny, imprezy kulturalne, sportowe, turystyczne, dyskoteki, spotkania z władzami wszystkich szczebli…Read More
W 1996 roku zorganizowane zostaje w Koninie pierwsze Forum Przyjaciół Dzieci Ulicy. Następne odbywają się w Warszawie. Podczas II Forum (międzynarodowego z udziałem delegatów z 9 państw) przyjęto polską definicję dzieci ulicy. Upowszechnia się hasło „Zróbmy wszystko, aby dzieci wychowywały się w rodzinach własnych”, będące ważnym przesłaniem działalności KKWR. Powołane…Read More
W 1994 roku rozpoczynają się spotkania Klubu Dyskusyjnego KKWR, podczas których omawiane są szczegółowo różne aspekty opieki nad dziećmi. Biorą w nich udział działacze KKWR i TPD oraz innych zapraszanych organizacji, jak również przedstawiciele zainteresowanych instytucji, ministerstw, świata nauki. Sprawozdania z dyskusji są publikowane początkowo w specjalnym biuletynie, a później…Read More
W 1993 roku funkcjonuje już 75 ognisk. Na wniosek KKWR Ministerstwo Edukacji Narodowej podejmuje decyzję o dofinansowaniu tych placówek przez kuratora oświaty i wychowania, co zapewnia stabilizacje ich działalności. W sprzyjającym klimacie rozpoczynają się prace nad programami „pedagog rodzinny”, „wychowawca podwórkowy”, „przyjaciel dzieci ulicy”. Powstaje Krajowy Ośrodek Metodyczny KKWR.
W 1990 roku, na wniosek KKWR, MEN podejmuje decyzję o powołaniu Ośrodka Opiekuńczo-Wychowawczego w Serocku. Oprócz wakacyjnej akcji wypoczynkowej, prowadzone tam są weekendowe socjoterapeutyczne pobyty dzieci ze środowiskowych ognisk wychowawczych TPD. Po wybudowaniu nowego pawilonu Ośrodek w 2004 roku zostaje przekształcony w Integracyjne Centrum Opieki, Wychowania, Terapii.
W roku szkolnym 1989/90 powstają pierwsze środowiskowe ogniska wychowawcze TPD w Warszawie i Stołecznym Województwie Warszawskim. Są one szeroko popularyzowane, a do KKWR przyjeżdżają działacze z Łodzi, Poznania, Konina, Koszalina i innych miast w celu zapoznania się z tą inicjatywą.
Wiesław Kołak organizuje spotkanie grupy inicjatywnej, z udziałem kilku osób m.in. Leszka Gomółki – ówczesnego prezesa ZG TPD i prof. Lesława Pytki, która opracowuje założenia działalności Krajowego Komitetu Wychowania Resocjalizującego. W tym samym roku podczas obrad plenarnego zebrania Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci zapada uchwała o afiliowaniu KKWR przy ZG…Read More
W „Przyjacielu Dziecka” ukazuje się artykuł Wiesława Kołaka przedstawiający wizję polegającą na stworzeniu sieci środowiskowych ognisk wychowawczych – placówek o profilu opiekuńczo-wychowawczym i profilaktyczno-resocjalizacyjnym, które miały pracować z dzieckiem w środowisku lokalnym, bez odrywania go od jego rodziny.