Historia KKWR
Historia KKWR w pigułce
Rodzi się idea ognisk wychowawczych
W „Przyjacielu Dziecka” ukazuje się artykuł Wiesława Kołaka przedstawiający wizję polegającą na stworzeniu sieci środowiskowych ognisk wychowawczych – placówek o profilu opiekuńczo-wychowawczym i profilaktyczno-resocjalizacyjnym, które miały pracować z dzieckiem w środowisku lokalnym, bez odrywania go od jego rodziny.
Powstanie grupy inicjatywnej oraz założeń działalności
Wiesław Kołak organizuje spotkanie grupy inicjatywnej, z udziałem kilku osób m.in. Leszka Gomółki – ówczesnego prezesa ZG TPD i prof. Lesława Pytki, która opracowuje założenia działalności Krajowego Komitetu Wychowania Resocjalizującego. W tym samym roku podczas obrad plenarnego zebrania Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci zapada uchwała o afiliowaniu KKWR przy ZG TPD. W tym też czasie KKWR, zgodnie z ustaleniami władz TPD i FICE, podejmuje obowiązki Polskiej Sekcji Międzynarodowej Federacji Wspólnot Wychowawczych – FICE.
powstanie pierwszych ognisk
W roku szkolnym 1989/90 powstają pierwsze środowiskowe ogniska wychowawcze TPD w Warszawie i Stołecznym Województwie Warszawskim. Są one szeroko popularyzowane, a do KKWR przyjeżdżają działacze z Łodzi, Poznania, Konina, Koszalina i innych miast w celu zapoznania się z tą inicjatywą.
powołanie ośrodka w Serocku
W 1990 roku, na wniosek KKWR, MEN podejmuje decyzję o powołaniu Ośrodka Opiekuńczo-Wychowawczego w Serocku. Oprócz wakacyjnej akcji wypoczynkowej, prowadzone tam są weekendowe socjoterapeutyczne pobyty dzieci ze środowiskowych ognisk wychowawczych TPD. Po wybudowaniu nowego pawilonu Ośrodek w 2004 roku zostaje przekształcony w Integracyjne Centrum Opieki, Wychowania, Terapii.
działa już 75 ognisk i 3 unikalne programy KKWR
W 1993 roku funkcjonuje już 75 ognisk. Na wniosek KKWR Ministerstwo Edukacji Narodowej podejmuje decyzję o dofinansowaniu tych placówek przez kuratora oświaty i wychowania, co zapewnia stabilizacje ich działalności. W sprzyjającym klimacie rozpoczynają się prace nad programami „pedagog rodzinny”, „wychowawca podwórkowy”, „przyjaciel dzieci ulicy”. Powstaje Krajowy Ośrodek Metodyczny KKWR.
Klub Dyskusyjny KKWR i działalność wydawnicza
W 1994 roku rozpoczynają się spotkania Klubu Dyskusyjnego KKWR, podczas których omawiane są szczegółowo różne aspekty opieki nad dziećmi. Biorą w nich udział działacze KKWR i TPD oraz innych zapraszanych organizacji, jak również przedstawiciele zainteresowanych instytucji, ministerstw, świata nauki. Sprawozdania z dyskusji są publikowane początkowo w specjalnym biuletynie, a później w „Naszym ANIMATORZE” wzbogaconym o artykuły, wywiady, reportaże. Od początku istnienia KKWR wychodzi również pismo „Ognisko” – ciekawa kronika wydarzeń i problemów związanych z działalnością ognisk. Pismo redagują dzieci i młodzież ze środowiskowych ognisk wychowawczych, pod kierunkiem Józefa Nowaka. Równocześnie zaczyna ukazywać się pismo naukowe pt. „Opieka – Wychowanie – Terapia”, którego redaktorem naczelnym jest do dziś prof. Lesław Pytka.
Forum Przyjaciół Dzieci Ulicy
W 1996 roku zorganizowane zostaje w Koninie pierwsze Forum Przyjaciół Dzieci Ulicy. Następne odbywają się w Warszawie. Podczas II Forum (międzynarodowego z udziałem delegatów z 9 państw) przyjęto polską definicję dzieci ulicy.
Upowszechnia się hasło „Zróbmy wszystko, aby dzieci wychowywały się w rodzinach własnych”, będące ważnym przesłaniem działalności KKWR.
Powołane zostaje Centrum Działalności Charytatywnej organizujące początkowo pomoc powodzianom, następnie dary rzeczowe dla dzieci biednych, głównie ze środowiskowych ognisk wychowawczych TPD.
Dzień Ogniskowicza
W porozumieniu z FICE postanowiono obchodzić co roku 21. marca Święto Dzieci Ulicy, które jednak nie zostało zaaprobowane przez wychowanków ognisk, wobec czego ustanowiono dla nich Dzień Ogniskowicza – święto kilkunastu tysięcy wychowanków tych placówek, podczas którego organizowane są festyny, imprezy kulturalne, sportowe, turystyczne, dyskoteki, spotkania z władzami wszystkich szczebli itp. Ustanowiono Godność „Przyjaciel Dzieci Ulicy” oraz Medal Pamiątkowy „Przyjaciel Dzieci Ulicy”.
Zmiana finansowania skutkująca spadkiem jakości działania ognisk
Lata 1999–2005: po 15 latach działalności dorobek KKWR, czyli ogólnopolska sieć środowiskowych ognisk wychowawczych, zagrożony jest likwidacją, bowiem po wprowadzeniu reformy administracyjnej finansowanie ognisk zostało przekazane z kuratorium oświaty w gestię starostw bez zabezpieczenia wystarczających środków finansowych na ich prowadzenie. Coraz mniejsze środki przeznaczane przez budżet państwa i samorządy spowodowały, że ogniska przestały realizować swoją funkcję profilaktyczno-resocjalizacyjną, stając się w dużej mierze przechowalniami dla dzieci. Zmniejsza się również liczba tych placówek: jeszcze niedawno było ich około 330 w kraju, teraz jest 270. Sytuacja ta określa plan działania na najbliższe lata: trzeba odbudować wybitnie efektywny system profilaktyczno-resocjalizacyjny KKWR oraz nadać mu nowa dynamikę, odpowiednio do wyzwań XXI wieku i obecności Polski w Unii Europejskiej.
